Poezietijdlijn
Ik ken een heel lief meisje
wil je haar eens zien?
kijk dan eens in de spiegel
dan zie je haar misschien
Twee dingen die ik vroeger met een behoorlijke heilige dosis koesterde waren mijn dagboek en mijn poeziealbum.
Een poeziealbum…die je met grote zorgvuldigheid aan een vriendje, vriendinnetje, klasgenoot of wiedanook gaf en dan maar met een kleine spanning afwachten wat die er voor jou in ging schrijven en hoe mooi vervuld met plaatjes en stickertjes de 2 blanco pagina’s bij jou terug zouden komen.
Ik weet nog hoe teleurgesteld ik was toen ik mijn poeziealbum terug kreeg van de jongen waar ik in alle stiekemheid verliefd op was…
Super zenuwachtig en met licht trillende handjes drukte ik hem mijn poeziealbum in de hand, vervolgens wachtte ik ruim 2 (!!) weken in spanning. In die twee weken fantaseerde ik dat de blanco pagina’s gevuld zouden zijn met hartjes en lieve woordjes. Dáárom duurde het natuurlijk ook zo lang, hij maakte er heel veel werk van! Ja, ik wist het zeker…
Maar nee.
Met lelijke enorme bladzijdevullende hanenpoten stond er geschreven: tip tap top…mijn inkt is op
Nix geen hartjes, nix geen lieve woordjes, zelfs geen poezieplaatje. Werkelijk, mijn verliefdheid kromp als een druif in de zon!
Vandaag de dag huppelen mijn kotertjes met een vriendenboekje onder de arm naar school. Een boekje wat weinig aan je eigen creativiteit overlaat. Er is slechts ruimte op lijntjes en in kadertjes waar je netjes het antwoord kunt geven op de voorgedrukte vraag..
naam…
leeftijd…
lievelingskleur…
lievelingsvis…
Vroeger moest je tenminste nog wat uit de kast halen wilde je origineel ten tonele verschijnen in een poeziealbum. Verschrikkelijk vond ik dat, van die kinders die het versje van de vorige pagina gewoon overschreven. Maar het liet wel wat zien (gemakzucht? gebrek aan creativiteit?)
Ik maakte er altijd heel veel werk van. Schreef übernetjes, toverde een origineel versje uit de pet, tekende bloemetjes, plakte poezieplaatjes –liefst met glittertjes- en soms een pufje parfum van mijn moeder..
Zo had mijn opa er vroeger een versje in geschreven. Door mijn kinderogen gezien een heel dom versje en zeker niet op zijn plaats in mijn poeziealbum, ik snapte niet eens wat hij bedoelde. En hij had ook geen poezieplaatjes. En dan nog maar te zwijgen over een oelige taalfout (die mij als kind zelfs opviel) stohom!
Maar als ik nu zijn versje lees, krijg ik natte ogen en bekruipt mij een schuldgevoel. Dat ik dit als kind niet zag terwijl het nu mijn opa er niet meer is, mij raakt.. mij ontroert en mij doet laten snappen wat hij bedoeld heeft…
een musje vrijgelaten
dat vliegt de weide(uh..) wereld in
want altijd in dat korfje
dat is niet naar musjes zin
eens vlieg jij ook de wereld in
de wereld die jij nog niet kent
maar vergeet nooit dat korfje
waar je uitgevlogen bent
Bewaren