Kick off

Want wie is ze nou... het creatieve brein achter Pink Labelle?

Valentine Schelsema, bruisend levensgenietster.. mama van 5 heerlijke schattebouten en in het bezit van een sprookjeshuwelijk. Springend, energiek, nieuws- en leergierig door het leven... positief genietend en ontdekkend!

Creatief ofzo??

Ja, want mijn hoofd bruist en borrelt altijd van de ideeën, waarvan er al heel veel tastbaar (...of...uh..draagbaar?) zijn geworden en er nog heeeeel veel gaan komen...ik ben nog zó niet klaar...het is nog lang niet op. Sterker nog, kan me niet voorstellen dat het ooit gaat gebeuren!

Maar hoe begon dat ooit eens?

Een kleine creatieveling was ik altijd al, als enig kind was mijn slaapkamer een kleine fantasiewereld die ik had gecreëerd met een school voor mijn poppen (en ik was de juf en dat wilde ik later ook dolgraag worden), een dierentuin voor mijn knuffels, ik schreef boeken, sprak hele stukjes in voor de radio (weliswaar op een BASF cassettebandje), ik was balletdanseres, ik beheerde diverse poppenhuizen, ik reisde in gedachten de hele wereld over, liep heuse modeshows in mijn moeders kleren, speelde scenes na van televisieprogramma's, gaf geweldige concerten (ai...kan niet zingen) en....zal ik nog even door gaan of krijg je al een beeld van wat voor een kind ik was?

Als 17 jarig meisje brak ik echt los...ik wilde het leven voelen, proeven, beleven! Ik ging uit huis om liftend door heel Europa te gaan, deed spannende dingen (lees: ik probeerde alles uit!) en mijn leven was 1 groot feest, ik wilde gewoon weten wat er allemaal was, ik wilde gewoon alles doen.

Natuurlijk kom je op een gegeven moment vanzelf weer in een rustiger vaarwater. Ik settelde me, ging werken en volgde daarnaast 2 studies PR& Voorlichting en Personeel& Organisatie. Zo...ik was klaar voor de maatschappij. Er kwamen kindjes en ik had de liefde van mijn leven gevonden.
Maar ja...een creatieve jeuk krab je niet zomaar weg. Er bleef iets in mij borrelen..wat wilde ik toch graag mijn eigen kleding maken...nee wat zeg ik...ik wilde kleding maken! Maar dat kon ik niet en ik zag een burgerlijke naaicursus niet zitten. Maar hoe leer je dan zoiets?

Ahum...met wilskracht en doorzettingsvermogen? Ja.

Ik eigende mezelf een thuiscursus naaien toe. Leek me een prima optie om het op mijn eigen manier te ontdekken. 

Les 1...alle naaitermen...wow...now I'm into the basiskennis.

Les 2...kussenhoes...gelukt!! Best goed te doen.

Les 3...basissteken, theorie...ja leuk..tsss

Les 4...huh les 4? nee, niet aan toe gekomen want...

Ik wilde kleding maken!! Geen saaie steken, geen ondraagbare theorie, nee dat dus mooi niet! Dus, nu ik wist hoe die naaimachine werkte (had ik mooi al voor elkaar!) ging ik aan de slag met een tafelkleedje wat ik op de kop had getikt bij de kringloopwinkel, echt een te kek ding. Als ik erna keek zag ik het jurkje al. Kwestie van ook even maken dan.

Knutsel de knutsel met het tongetje uit de mond en na een paar dagen was ie daar dan. Precies zoals ik 'm in mijn hoofd had maar dan nu als jurkje aan mijn lijf. Super!! Die kick die het me toen gaf, die kick ben ik nooit meer kwijt geraakt want ieder item wat ik nu afrond geeft me zo'n zelfde kick! Een bijna niet uit te leggen euforisch gevoel. 

Maar goed, iedereen snapt nu wel dat je na het in elkaar zetten van aan tafelkleedje nog geen naaister/ ontwerpster of wat dan ook bent...al begon ik me toch al wel een beetje zo te voelen, ik wist: er moet nu meer gebeuren. Sterker nog ik was gemotiveerder dan ooit om het voor elkaar te krijgen.

Ik was niet meer te stoppen, kocht een hoop stoffen en fournituren in en ging aan de slag...iedere dag. Ieder vrij moment van de dag. Ik ging zo veel mogelijk vrije momenten creëren. Ik moest. Ik wilde!!

Eerste project, zelfs met een rits :-) (natuurlijk is dit al jaaaaaren oud en toen vast heel hip...of nog steeds?)

Ik leerde van mijn fouten, ik leerde van mijn perfect gelukte creaties, ik leerde uit boeken en door te kijken wat ik nog niet kon, ik leerde door te doen, ik leerde door te tekenen en te meten, ik leerde door te vragen, ik leerde..een heleboel!

Als je het zo leest lijkt het erg easy maar dat was het zeker niet, het was keihard werken. Het was - zeker in het begin- omgaan met frustraties. Na uren werken erachter komen dat je kledingstuk er voor geen meter uitziet. Maar jezelf herpakken (nadat je het eerst uit het raam hebt gesmeten en eindeloos hebt gevloekt), je glimlach hervinden en gewoon weer doorgaan. Jezelf blijven coachen en geloven dat het de volgende keer echt wel goed gaat komen.

Dat hoort ook bij iets willen bereiken. Je wil is de kracht. Doorzetten...ook al lijkt het op sommige momenten nergens op, je gaat het weer vinden! 

En dat....dat brengt je ergens en uiteindelijk zelfs in de richting waar je heen wilt.

Voor mij werd het 1 grote uitdaging waar iedere cel in mijn lijf aan mee deed, ik voelde een enorme passie en liefde ontstaan en iedere dag groeide ik...

En nog steeds! Ik ben inmiddels een zeer ervaren, ontwikkeld en gegroeid ontwerpster. Er gaat nog maar zelden iets mis. Ik teken al mijn ontwerpen zelf, ik bedenk tot in het kleinste detail wat ik neer wil zetten, want iets kopiëren...dat vind ik helemaal niets. Ik heb mijn eigen authenticiteit, mijn eigen stijl en daar ben ik trots op! Er is een inspiratiedeur open gegaan die mijn leven is geworden.
Maar het leven blijft een leerproces en iedere dag leer ik weer... wil ik leren. Groei en ontwikkeling zijn belangrijk voor je, op welk vlak dan ook.

Daarbij wil anderen inspireren om zichzelf te laten zien, om zichzelf te kunnen zijn. Maar ook om te gaan voor wat je gelukkig maakt, om soms spannende keuzes te durven maken om te bereiken wat je wilt door te knallen en te knokken. Leef, DOE, geniet en ben jezelf! Daar word je simpelweg gelukkig van.